Zo. Dat waren dan de eerste onwennige dagen. Weken. Bij vlagen hebben we ieder momenten dat we tot tien tellen, heel hard zuchten of even alleen de deur uit gaan, maar het grootste deel van de tijd kunnen we zeggen dat het goed gaat. June slaapt. Soms. Wij ook soms. Soms minder. June eet. Alle flessen gaan leeg. Meestal. Wij eten ook. Soms uit de magnetron. Soms na elkaar. Soms zonder het te proeven. June is tevreden. Wij ook. Met weinig. Een halfuurtje onafgebroken samen op de bank zitten, bijvoorbeeld. Peter rent naar boven op het moment dat ik geen puf meer heb, en ik ga een rondje wandelen met een krijsende June als hij moet studeren. Op een paar onvermijdbare vermoeidheidsruzies na proberen we het elkaar zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ja, wij hebben het principe van een pasgeboren gezin goed begrepen hoor. Eén en al babygezelligheid in huize Smit.
Tenminste, nadat we een paar nieuwe basisregels in acht namen. Want met zo’n kleintje erbij haal je meteen wat instrumenten in huis die je relatie binnen no time om zeep kunnen helpen. Er zitten heel eenvoudige bij, waarvan wat ons betreft op nummer één: indirect tegen elkaar praten via je kind als je boven bent, en door de babyfoon komt het dan vanzelf terecht bij de ander die beneden tandenknarsend op de bank zit. Bijvoorbeeld: “Ja, mama geeft jou nu een schone luier, dan heeft papa zo meteen het flesje klaar als we beneden zijn. Die deze keer niet te heet is, hè”. En ja, papa is hier volledig vervangbaar door mama en andersom. Of: “Heeft mama weer het raam niet open gezet vanmorgen? Tjonge jonge, zou ze het nog leren voor je achttien bent? Papa zal het wel weer doen” – en dat dan natuurlijk uitgesproken op de alom bekende toon waarop je nu eenmaal tegen baby’s praat, ‘ja hè, ja echt waar’. Waaraan de ander zich mateloos ergert (nee, ik spreek niet alleen voor mezelf), vooral omdat die niet meteen kan reageren. En tegen de tijd tegen de tijd dat je weer samen op de bank zit weet je dat het geen zin meer heeft om er nog wat van te zeggen ‘want het was een grapje’. De eerste tijd was het nog wel uit te houden, maar zodra June schaterlachend ging reageren op onze gekke toontjes werd het minder grappig.
Natuurlijk, er is een eenvoudige oplossing voor handen. Gewoon niet meer doen. Scheelt een hoop irritatie. Bovendien is het ook vriendelijk naar je partner toe. Tja…hebben we niet gedaan. Je moet het tenslotte ergens over hebben terwijl je met je neus in de luiers staat. En over die speelgoeddieren ben je weleens uitgekletst. Wat we wel deden: babyfoon uit. Kun je zonder problemen verder klagen. En natuurlijk gewoon zelf de fles klaarmaken of het raam open zetten. Of allebei.