Van een weekendje Amsterdam naar een nieuwjaarsfeest. We weten zelf nog niet precies hoe het precies mogelijk is maar we zijn er na zestien jaar samen inmiddels aan gewend dat sommige ideeën hier in huis een compleet eigen leven gaan leiden en uitgroeien tot projecten van formaat.
Zo kan het dus gebeuren dat je door níet gewoon het Rijksmuseum te bezoeken*, ineens een feest in je achtertuin hebt op 1 januari. En zo’n feestje mag wel een beetje leuk aangekondigd worden. Gevolgd door de uiteindelijke uitnodiging – je moet tenslotte wel ergens naar toe kunnen leven, toch? Met daarbij dankbaar gebruik van een reeks achtergehouden foto’s, die lagen nog ergens op de plank te wachten op een goed moment. Dat goede moment was eigenlijk ons 15-jarig jubileum-met-feestje, vorig jaar december. Alleen hadden we daar helemaal geen tijd voor. Of geen zin in. Of geen zin in omdat we er eigenlijk geen tijd voor hadden. Dus geen feestje. Maar wel nog ergens foto’s. En gelukkig heb je altijd wel weer ergens anders geen zin in, zoals in naar de kroeg gaan op Nieuwjaarsdag. Gewoon niet een paar uurtjes aan de bar hangen en vage bekenden het beste wensen terwijl ze je net iets te lang te enthousiast zoenen terwijl er lauw bier vanuit het scheef vastgehouden glas langs je borst druipt…je weet wel. Hoop ik. Gedeelde smart is tenslotte halve smart. En anders zou dit een nogal ongemakkelijke notitie zijn.
Nee, liever werken we urenlang aan een uitnodiging. Beginnen we twee maanden van tevoren met inkopen doen omdat Action anders ons aankooppatroon niet aankan. Besteden we vijf dagen aan het leeghalen van in en om het huis. Sjezen we de polder door voor drie extra koelkasten. Lopen we in drie dagen tijd (zonder gekheid) zo’n vijftien keer naar de winkel -ook omdat het gewoon kan hoor, met vier supermarkten op honderd meter- en beloven we de kinderen tot drie keer toe een choco-ei als ze nóg even kunnen wachten tot de flessen/oliebollen/glazen zijn uitgeladen. Ga ik toch nog even terug voor een panty-zonder-voet (“mét kan echt niet” – oké thanks) en besteden we Oudejaarsavond aan het opblazen van ballonnen en voelt een deel van de genodigden gelukkig de urgentie om -Fijn! Yes!- bij dit alles een handje te helpen.
Ja, dat deden we dus liever. En met alle liefde. Want als er zoveel mensen zijn die óók liever in jouw achtertuin staan dan elders, dan kun je het nieuwe jaar toch niet veel beter beginnen.
ps. Hoewel natuurlijk alles is liefde en dankbaar en zo, toch even dit voor sommigen: kijk niet raar op als je volgend jaar november denkt van ‘huh, zijn ze mijn brievenbus vergeten?’. Dat klopt. Net als die van de andere 64 gasten. We zien jullie wel ergens. In de kroeg of zo. En zo ja: houd dan je glas recht, alsjeblieft.
ps. II En veel dank aan zangeres Fleur Raateland!
* We sloegen het Rijksmuseum, een grachtentocht en een bezoek aan Artis over voor een ochtendje Wed and Walk. Oftewel: een uur lang gieren van het lachen terwijl de een verschillende trouwjurken over een spijkerbroek aantrekt en de ander een setje plastic ringen uitzoekt én begeleidende muziek uitkiest, om vervolgens met nepbloemen (net gescoord op de markt) en op sokken richting het altaar te schuifelen om al bijtend op je wang tegen het proesten de woorden van de trouwambtenaar (en winkeleigenaresse) te herhalen. Voor iedereen die ook een keer niet wil trouwen: wed-and-walk.com.
[slideshow_deploy id=’1168′]