Vandaag lekker aan het werk bij reeds 39.4 weken zwangerschap. Waar die .1/2/3/4 etc. precies vandaan komt weet ik niet, maar het schijnt zeer relevant te zijn heb ik gemerkt tijdens al mijn twee zwangerschappen, vooral tijdens de controles bij de verloskundige (“Goh meid, vandaag alweer 24.3 weken. Hoe voel je je?” “Nou, echt een stuk beter dan bij 24.2 weken hoor”).
In elk geval, het woord zwangerschapsverlof is sinds de controle bij 30.0 weken niet meer gevallen. Ik weet niet precies wat er in mijn digitale status is genoteerd, maar na onderstaand gesprek is geen van de verloskundigen er nog op teruggekomen (net als bij de vorige zwangerschap overigens).
“En, wanneer gaat je verlof in?”
“Nou ehm, niet echt?”
(hardop gelach verloskundige vult spreekruimte)
…
“Hmm, maar nu even serieus. Dan kan ik dat even in je status zetten.”
“Oh ja, tuurlijk. Dat was echt. Ik zie wel hoe het loopt.”
(Lippen verloskundige vormen zich tot smal streepje)
“Hoe bedoel je?”
“Ik gedij op zich goed bij mijn eigen dagindeling? Vooralsnog inclusief werk tot het eind. Ging bij m’n eerste zwangerschap prima.”
(Verloskundige zoekt snel op wat mijn werk is)
“Oh ja, ik zie het al. Je werkt zelfstandig.”
“Ja. En ik zou in principe weinig andere leukere dingen kunnen bedenken om de dag mee te vullen, dus dan lijkt verlof me niet de beste manier. Zou vast niet goed zijn voor m’n bloeddruk.”
“Ha. Goed. Nou. Ja. Dan zien we de komende weken wel even. Of zo.”
(Verloskundige noteert iets in mijn status. ‘Of zo’ werd in de praktijk ‘niet meer’)
In elk geval, in theorie zou dit de laatste werkdag voor m’n zwangerschapsverlof kunnen zijn. Maandag ben ik tenslotte uitgerekend en daartussen is het nog twee dagen weekend. Of tellen zaterdag en zondag niet als officiële verlofdagen? Misschien mag ik ze als verlof tellen, als ik morgen en overmorgen dan tenminste ook echt helemaal niet werk. Misschien een goede optie, omdat ik in de praktijk al tenminste 23.5 weken nagenoeg niet slaap. Aan de andere kant ben ik daar ondertussen al zo aan gewend dat ik het tussen-de-middag-verplicht-even-liggen ook voor gezien heb gehouden. Anderhalf uur met je ogen wijd open naar het plafond staren brengt mij op z’n zachtst gezegd geen rust en bovendien valt er net zo weinig te zien als die zeven uur dat ik dat ‘s nachts al doe, alleen de lichtinval is anders.
En nee, dat hoeft niet te leiden tot ongerustheid: er zijn wel degelijk verschillen aan te wijzen met -hoe zal ik het zeggen- 48.6 weken niet-zwangerschap of iets in die trant. Bij 39.4 weken wel-zwangerschap blijft er namelijk als vanzelf al een stuk minder efficiënte werktijd over. Al was het maar omdat ik een aanzienlijk deel van de dag doorbreng met bezoekjes aan het toilet, het kopen/klaarmaken en daadwerkelijke eten van…nou ja alles eigenlijk, verwoede pogingen mijn neus te snuiten (heeft overigens al weken geen enkele nut, maar je probeert wat als je geen adem kunt halen en dat zou toch wel makkelijk zijn, al was het maar tijdens het kauwen van…nou ja alles eigenlijk), een poosje staan/lopen om ervoor te zorgen dat ik ‘s avonds in bed in elk geval stil kan liggen, naar beneden lopen omdat ik iets vergeten ben, naar boven lopen omdat ik iets vergeten ben en het voor de laatste keer aanvullen/controleren van de kraamuitzet (en dan eerst Peter via WhatsApp vragen of we eigenlijk wel een navelstrengklem hebben, om te voorkomen dat ik voor niks naar beneden loop. Wat ik dan toch alsnog kan doen omdat ik nog steeds weer wat vergeten ben. En omdat Peter vanaf zijn eigen bureau op school ook zo 1-2-3 niet weet of we zo’n navelstrengklem hebben. Of wat het ook alweer is – “Ja, je moeder had er toch drie gekocht en gewassen?”). Als ik bovenstaande zo opgesomd zie staan lijkt het een wonder dat ik überhaupt nog aan werken toekom. En dan moet ik de tijd van het schrijven van deze blog er ook nog aftrekken. Of compenseren natuurlijk…Morgen misschien. Of zondag.