In het kader van ‘je moet jezelf blijven uitdagen’, ‘stap over drempels heen en groei’ en meer van dat soort spanningopwekkende uitspraken heb ik laatst weer eens een stuk over de snelweg gereden. Gewoon, in mijn eentje. Ik werd niet gedwongen en ik had ook geen medepassagier mee ter begeleiding. Een uitdaging, want ik ben helemaal geen snelwegrijdster. Of eigenlijk ben ik op zich wel een snelwegrijdster, maar geen invoegster. En ja, heus wel een vrouw van de wereld. Alleen geen vrouw van de snelweg. Je kracht zit ‘m in het kennen van je eigen zwaktes, toch? Die ik vervolgens alleen erg slecht kan accepteren – maar ach, kleinigheidjes hou je.

– “Goedemiddag, u spreekt met Esther en ik bel namens ons juridisch adviesbureau. Er is een subsidiepot van twee miljoen blijven liggen bij de overheid en dat geld mag nog worden verdeeld onder bedrijven. Dus ook onder u. Want u heeft een bedrijf. Wij kunnen u helpen subsidie te krijgen. Van dat bedrag dat is blijven liggen. Mag ik u een vraag stellen? Heeft u de mogelijkheden van subsidie voor uw onderneming weleens onderzocht?”

– Goedemorgen, ZINNIGS tekst en communicatie. U spreekt met Karen.
– Goedemorgen, mijn naam is Jochem van telecombedrijf NPK. Ik ben op zoek naar de eigenaar van ZINNIGS tekst en communicatie.
– Daar spreekt u mee.
– Oh, dat is toevallig zeg!
– Niet helemaal meneer, dit is een eenmanszaak.
– Ehm ja, dat is bekend. We bellen namelijk alleen ZZP’ers met deze mooie aanbieding waar ik u graag meer over vertel.
…

Zoals voor je schoonfamilie geldt als je een partner tegenkomt, geldt bij het kopen van een huis dat de buurt een gegeven is: je weet nooit wat je krijgt. Hoewel sommigen dit vast anders ervaren, want er schijnen mensen te zijn die hun buurman of buurvrouw niet kennen. Of zelfs niet eens weten hoe die persoon eruit ziet. Of hoe ze eruit zien, want misschien wonen er meer mensen naast ze? Dat gaat er bij mij niet helemaal in. En kom nu niet meteen met grapjes in de vorm van dat het kennen van je buren in een plattelandsgemeente meer noodzakelijk is dan in de stad omdat we niet allemaal een auto/internet/kabeltelevisie hebben (haha, ja die kennen we al).

Sinds een paar dagen hangt er een gespannen sfeer in ons dorp. Mensen lopen elkaar schichtig voorbij en lopen zo snel mogelijk van A naar B. Hier en daar wordt nog wel kort een praatje gemaakt, maar ondertussen kijkt men alert om zich heen. Voorbijgangers waarschuwen elkaar op gedempte toon: “Pas op, er loopt een boa rond”… Het duurde even voordat ik begreep wat er aan de hand was. Noem het naïef, dom of onwetendheid (of een combinatie hiervan), maar ik had eerder geen idee dat de letters boa staan voor buitengewoon opsporingsambtenaar. En dat ik blijkbaar de enige ben die deze belangrijke informatie had gemist. En dat ik blijkbaar mijn doen en laten het beste per direct kon aanpassen naar ‘boa-alert’. Inmiddels heb ik snel bijgeleerd.

Een paar jaar geleden had ik een bijbaan als huishoudelijke hulp in de thuiszorg. Leuk werk met korte roosters, dus voldoende tijd over om vakantie te vieren. Op een paar uitzonderingen na waren het vooral oudere mensen bij wie ik wekelijks een dagdeel de keukenkastjes uitsopte, de vloer dweilde en het stof afnam van het Chinees porselein. Je kunt je voorstellen: waardevol werk, bij hulpbehoevende ouderen die blij de deur voor je opendoen en uitzien naar een gezellige ochtend met een fijn schoon huis. Hoewel, dat gold niet voor alle oude besjes.