Een werkende moeder. Een moeder die werkt. In de ene zin lijkt het werken voorop te staan, in de andere zin staat het moederschap meer centraal en komt het werk er achteraan. Hoe je het ook formuleert, aan het idee van een moeder met een baan buiten de deur (want de zwaarste baan is nog altijd voor de ‘thuisblijfmoeder’, aldus Oprah. En zij kan het weten. Zij heeft namelijk zelf … kinderen) zijn de meeste mensen nu wel gewend. Overigens nog steeds opvallend dat het begrip ‘werkende  vader’ meestal wordt ontvangen als een pleonasme (‘een ronde cirkel’), maar dat terzijde.

Het viel me niet één, twee, drie op. Maar na een poosje merkte ik dat June al snel lekker achterover begon te leunen als ze bij andere vrouwen in mijn omgeving op schoot zat. Ik zag ook niet waarom ze bij een ander meteen in de relaxmodus zat.

Op woensdag is m’n vrije dag. Of beter gezegd, ónze vrije dag. Van June en mij. Een dag die we gezellig samen doorbrengen. Spelen, boodschappen doen, een rondje wandelen, eens bij een vriendin of oma op bezoek gaan en nog veel meer. Hartstikke leuk zou dat zijn. Denk ik.

Op verzoek deze keer een stap terug in de tijd: een redelijk voorspoedige bevalling, helpende handen en naderende feestdagen maakten dat we drie weken na de geboorte van onze dochter een kraamborrel planden. Van één uur tot ongeveer vier uur, zodat June in elk geval aan het begin of aan het eind van het feestje wel even wakker zou zijn. Dat doen pasgeboren baby’s namelijk. Om de zoveel uur even wakker worden voor de fles, een beetje rondkijken en weer slapen. Soms zijn ze wat langer wakker, soms wat minder lang, maar gezien de statistieken mochten we toch zeker wel verwachten dat June ergens deze middag even haar ogen open zou doen.

Moederdag. Een dag die er vóór het ouderschap de laatste jaren ongeveer uitzag als: opstaan ruim na acht uur, al dan niet met een paracetamol om de schade van de avond ervoor weg te werken. Of te beperken. Of daar tenminste even hoop op te hebben.

De meeste kenmerken van een baby in huis had ik vooraf wel begrepen. Ze slapen, huilen en hebben veel aandacht nodig en natuurlijk wil je dat als kersverse ouders, naast een stuk of wat schone luiers per dag, onafgebroken geven. Prima. Alleen, wat bleek: baby’s zijn van zichzelf weinig mobiel. Ja, echt. En aangezien mezelf makkelijk kunnen verplaatsen een eerste levensbehoefte is voor mij, was dat even schakelen als pasgeboren moeder. Nee, niet schakelen als in ‘dan maar overal lopend naartoe met de wandelwagen’ of  ‘wachten tot de maxi cosi-met-auto beschikbaar is’. Er was maar één oplossing: op zoek naar meer keuze in babytransport. Gelukkig is er internet met zoekmachines, webwinkels en marktplaatsen en de digitale wereld is een walhalla voor alles dat met baby’s te maken heeft.

Babyzwemmen. De term riep net zo’n weerstand bij me op als zwangerschapsyoga. Maar ja, daar was ik toch een paar keer met plezier heen gegaan en proberen kan altijd. We deden een proefles, met z’n drieën. En dachten: gezellig, een groep met moeders én vaders (het is tenslotte 2012). Kan Peter ook om de week een duik nemen met June.