Na zo’n twintig weken zwangerschap kan ik gelukkig zeggen dat ik nog nauwelijks ergens last van heb. En dat houd ik natuurlijk graag zo, zodat ik tot een week of 38-39 nog lekker wat werk kan verrichten. Misschien gecombineerd met een iets legere agenda, misschien ook niet – dat laatste beviel me bij de eerste zwangerschap prima. Het enige minpuntje zou de omvang van m’n buik kunnen zijn.

Zwangerschap en ongemakken. Mijn eerste reactie op vragende mensen (lees: vrouwen) is altijd dat ik een prima zwangerschap heb gehad. Had ik ook echt. Niet misselijk, niet vermoeid. Wel een paar kleinigheidjes zo tegen het einde aan. Een afgeknelde urineleider en/of nierstenen – kan niet doorstrepen wat niet van toepassing was, want onbekend. Slapende armen die ik keer op keer uit bed moest hangen om er wat leven in te krijgen. Een zeer pijnlijke ontsteking onder in mijn voet, waardoor ik nog geen tien meter kon lopen. Constant verstopte neus. ‘s Nachts overal de kriebels. Behalve dan in die ene arm waar op dat moment geen bloed meer doorheen stroomde – gelukje! Sowieso niet meer kunnen slapen – of kwam dat niet door de zwangerschap op zich, maar duurde het ontnuchteren zo lang?

“Ga maar even zitten in je stoel, dan kunnen we gaan fietsen. Was het leuk vandaag? Ja? Wat heb je gedaan? Puzzel gemaakt? En buiten gespeeld? Mooi zo. Weet je wat mama heeft gedaan? Ja? Dat is knap. Mama was even aan de andere kant van het land voor een overleg, zo’n beetje de hele dag. Met veel moeilijke woorden en grijze pakken. Oh ja, en een donkerblauwe. Bláááuwe, ja.

M’n ouders waren de afgelopen weken op vakantie. Geen wereldschokkend nieuws, dat klopt. Ware het niet dat deze zin een verborgen betekenis heeft. Zal eerst even wat duidelijk stellen, voordat ik hier verder op inga: ‘echt heel fijn voor hen, zo’n lange vakantie’ (goed gezegd qua sociale wenselijkheid, toch? Keurig opgevoed door deze camperrijdende ouders. Die hier natuurlijk moeiteloos doorheen prikken. Wat sowieso ook niet heel moeilijk meer is nu ik het letterlijk heb uitgeschreven).

“Als jij June naar bed brengt? Ruim ik de vaatwasser in. Kunnen we nog even gauw samen koffie drinken.”
“Is goed. Want hoe laat moest jij ook alweer weg?”
“Ik? Ik hoef niet weg vanavond. Jij gaat toch sporten?”
“Nee hoor, ik heb geen training. Ik dacht dat jij de deur uit moest. Naar ehm…weet ik niet waarheen. Weg in elk geval.”
“Nou, nee. Volgens mij niet.”
“Dus als ik het goed heb, zijn we vanavond allebei gewoon thuis?”

Yes! Ik ben een huisvrouw van niets. Heb ik geconstateerd nu we sinds een week of twee weer volop in het werkritme zitten. Het meeste schoonmaakwerk is al een poosje uitbesteed, en dat beetje dat overblijft kan ik zelf wel aan (echt supersimpel: gewoon niet doen). Daarnaast doe ik tegenwoordig zo min mogelijk boodschappen. Dat wil Peter namelijk best doen, op zijn vrije maandag.

In de categorie ‘lang gewacht, stil gezwegen, nooit gedacht, toch gekregen’: een heuse campingvakantie dit jaar – sommige leden van ons gezin waren voorheen niet zo kampeerdersgezind. Niet dat we nooit eerder in een tent geslapen hadden op iets dat een camping wordt genoemd…maar op een of andere manier lijken festivalcampings en familiecampings gewoon niet zo op elkaar.

“Graag wil ik onze reservering voor een logeerplekje bij jullie thuis voor respectievelijk zondag 28 en maandag 29 juli en zaterdag 10 en zondag 11 augustus bevestigen. Gezien de geplande festiviteiten…” – Lees hier onze mail aan opa en oma…

En ja, what comes around goes around…

“Bedankt voor uw boeking bij huize Span. Wij hebben de gegevens van uw reservering…”  – Lees hier de bevestiging van opa en oma…

Het is de eerste week van de zomervakantie. Die eigenlijk vorige week wel een beetje was begonnen, want die laatste schoolweek is volgens mij vele malen relaxter dan welke vakantieweek dan ook.